Oliebollentocht op 28 december 2019

Het is een traditie van de TFC-Noordwijk dat er aan het eind van het jaar een Oliebollentocht wordt gereden. Op uitnodiging van het bestuur werd om 9.00 uur verzameld bij Café Rosser voor eerst een bakkie koffie, aangeboden door de club. 

Het weer nodigde prima uit voor een leuke rit. Licht vriezend, maar droog. Gert (Fuentes) Cramer was door duin uit Katwijk gekomen en zei dat we met een gerust hart het eerste stuk naar het noorden, door duin konden fietsen. De daghopman GD (De Kleine Stip) gaf om 9.45 uur het signaal dat het mooie aantal van 24 TFC-ers konden vertrekken.

Het tempo in het begin was op het gemak en er werd dan ook honderduit gebabbeld in het peloton. Het leek eerder een oude dames club dan (oude)mannen club. Het duingebied zag er prachtig uit met een licht wit beslag op de zandgrond, ook de Noordwijkse golfbaan lag er mooi bij.

Via de Sancta Maria en het Oosterduinse meer werd Keukenhof, waar nog geen bol te zien was, gepasseerd. Na het Crematorium van Harry en De Engel werd koers gezet naar de ringvaart en A44. Kort nadat we het fietspad langs de A44 op waren gereden kregen we van achteruit een brul LEK. Het was deze keer de beurt aan lange John H. Snel werd een nieuw bandje ingelegd , maar helaas, John had in de haast de patroon te lang open laten staan met gevolg, BANG.

Na 20 minuten kwam het peloton weer moeizaam op gang en opvallend was dat bij het passeren van de (jeugd)gevangenis het erg stil werd in de TFC-groep. Hadden enkelen wat te verbergen soms? Even later toen we het klooster Warmond voorbij reden was de stilte voorbij. Er werd weer volop gekakeld waardoor de nonnen die nog lagen te slapen wakker werden.

Op de vele sloten die we passeerden lag een dun laagje ijs, wat weer een signaal was dat we best voorzichtig moesten zijn. Gelukkig werd er door de kopman Peet Berg flink gebruld waardoor iedereen attent bleef. Eenmaal voorbij Leiden kwamen we in het groene hart en omdat er weinig wind stond ging het tempo flink omhoog. Dat was van korte duur. De daghopman had bedacht dat het wel aardig zou zijn om het kerkepad, wat zijn broer Arie vaak reed, te rijden. Je weet wel, hekje open hekje dicht. Het tempo was ingestort en tot overmaat van ramp moest er een steile houten brug genomen worden die spekglad was. Voorzichtig, glibberend LIEPEN de renners over de brug en gelukkig bleef iedereen overeind.

Dat was het moment waarop De Kleine Stip de koers wijzigde omdat hij het de TFC-ers niet aan wilde doen om het volgende kerkepad van Weipoort naar Zuidpoort te rijden. Want ook dit pad was voorzien van een aantal hekjes. De opluchting was groot, enkelen hadden voor de middag nog andere afspraken en wilden toch graag nog een oliebol nuttigen.

Na Zoeterwoude Dorp en Leiden klonk het weer LEK. Nu was good old Edmond aan de buurt. Ondanks de ‘kouwe’ handen werd de band heel snel verwisseld. Met hulp van de schildershandschoenen van Krijn Zeldenrust bleven de handen van Peet Berg schoon. Toen het peloton weer flink op gang was duurde het niet lang meer voordat ons aller N’wijk in zicht kwam. Het blauwe bordje was voor Roy Bajes die we de hele rit niet op kop hadden gezien, hij had zich duidelijk gespaard voor de klaverjas marathon die middag.

De aankomst bij Café Rosser was heel gastvrij en de oliebollen stonden rijkelijk op tafel. Het was genieten van de koffie en bollen. Tot ieders verbazing was de grote afwezige van de ochtend, de heer HdeKK, wel in het café waar hij als eerste een bol verorberde.

Mede door het fraaie winterweer, de heerlijke oliebollen en het grote deelnemersveld was het een geslaagde tocht.

Wat nog rest is een ieder een prachtig 2020 toe te wensen en we hopen ook dat jaar weer met schittrende tochten te maken waarvan  natuurlijk ook verslag wordt gemaakt. Proost!